Söyleşi: Ömer Şişman – Palaspandıras
Şiir niye okunmuyor?
Bunun net bir cevabı olduğunu sanmıyorum. Bilmiyorum. Okuduğumdan belki.
Şair olduğun gün içinde aklına geliyor mu? Ne kadar geliyor? Günde bi saat mi ayda bi saat mi?
Hemen hemen hiç gelmiyor.
Evlisin ve bir çocuğun var. Bitkiben’i onlara ithaf ettin. Şairlerin genelde piç ve bekâr olduklarını, uyuşturucu ve içkiye kapıldıklarını, serseri olduklarını biliriz. O aile düzeni şiirini nasıl etkiliyor, şiir okumanı, yazmanı, kitap hazırlamanı?
İnsan aklının bir yere varırken izlediği bin türlü güzergâh var, her bir insanda değişen. Ne “düzenli” bir hayat tek doğru ne de tersi. Hiçbiri reçete değil.
“İnternet Semaları” zamanında, şiirlerini dergilerde yayınlamama kararı almıştın. Bu kararın hâlâ devam ediyor mu? Dergicilik neydi?
Evet devam ediyor. Dergicilik cehennemdi.
Ece Ayhan’ın bahsettiği kötülük dayanışması yerine artık köhnelik dayanışması var diye bir tweet atmıştın. Köhnelik dayanışmasından kastın nedir?
Kötülük dayanışması bir bilinci işaret ediyor, köhnelikte ise bilinç değil bir varoluş biçimi söz konusu. Adam köhne ve sahneyi istiyor, n’apacaksın. Sahne de yok üstelik, deli saçması işler, bırak sıvazlasın kendini.
Yeni bir şairi müjdelemeyen şiir dergisini kafeinsiz kahve, alkolsüz bira, aşksız aşk’a benzetiyorsun. günümüzde çıkan yayınlar içinde yeni şair müjdeleyen çok az yayın var. yeni bir şair müjdelemek artık daha mı zor dergiler için?
Her zaman zordu, ama buna sığınarak bugünün dergi ortamındaki ölü toprağını hoş görmeye gerek yok. Uzağa gitmeyelim, 2002-2010 arasını bilen biri bugünkü dergi ortamına baktığında iri iri laflar ve jestlerle ambalajlanmış şiirsizliğe güler geçer.
Son zamanlarda beğendiğin yayınlar neler?
Valla kimseye sevimli çocukluk, yalancılık yapamayacağım, şiir yayıncılığı berbat durumda. 160. Kilometre dışında yüksek frekansta şiir yayıncılığı yapan bir yayınevi yok. Zamanında pek de beğenmediğimiz Adam Yayınları kalitesinde bir muhatabı bile yok 160. Kilometre’nin. Bir sanal kitap mağazasından son iki yılın şiir kitaplarına göz atan, durumun vahametini anlar. Bu genel manzaranın ve 160. Kilometre’de yayımladıklarımızın dışında son günlerde dikkatimi çeken iki kitap söyleyeyim yine de: Haplayın Şunu Feodal (Liman Mehmetcihat), Güzelliğimden Ölüyorum (Baran Çaçan).
Şairin okuyucusunu seçme hakkı vardır. bunun için bir şeyler yapabilir ama bunu şiiriyle yapar. Şiiri dışında bir PR çalışması yapılabilir mi, yapılırsa bu durum şiiri kötü etkilemez mi? Her ürünün kendine has bir pazarlama stratejisi vardır. Şiir kitabınınki nasıl olmalı?
Kitabın reklamını, duyurusunu yayınevi yapmalı imkânları ölçüsünde. Şair bunu tek dert bellerse enerjisini boşa harcadığı gibi, şiirinden yer. Öte yandan, organik bir okur kolay yetişmiyor. Her yolu deneyip şiirle ilgisiz birinin, sentetik okurun kitaplığına girseniz de, depoda değil de bir rafta tozlanmaktan fazlasına yaramaz bu.
Şiiri savunmak şiirden başka nelerle mümkündür? Şiir nasıl kazanacak?
Şiiri savunmak yolunda şiir dışındakiler teferruattır. Şiir, şiir yazarak, kitap yayınlayarak savunulur. Kazanırsa da bu inatla kazanacak.
Hata devam ediyor mu? Asdasfsdfsdfasdsfsdgfsdgkf
Anlamadığım/bilmediğim soruları boş bırakacağım yerde, altına “Bilmiyorum” yazmama şaşıran ilkokul öğretmenim, anneme “Bu huyundan vazgeçsin” demişti 1989’da. Ne diyordum? Bilmiyorum.
Bize bir şeyler sormak ister misin? Cevaplıcaz.
Parodi çağına doğdunuz. Psikolojisiz şiirler çağına, kıvrak dilli olmayanların ocak dışı sayıldığı çağa. Hiç siniri bozulmayan troller çağına. Meddah şiir, gül gül öl, cümbür cemaat şamata çağına. Ne yapmayı düşünüyorsunuz?
–psikolojisi olan, avangard, güçlü kuvvetli, iri kıyım, şiddetli, acımasız, devrimci, ahlaklı, sert şiirler yazıyoruz. hangi çağda olursan ol yapılacak şey aynı. şamatayı bir kenara bırakıp iyinin, anlamın peşinde koşmalı. bu sayıyla birlikte üçüncü yıla girdik. kendimizi bir daha yoklayıp yolumuza bakcaz.
