Makas
Mutluluk kalktı
gölün olduğu
yerden
bir daha geçilmeden
selviler ve rüzgârlarla
ovadan inildi
açık gök
birden böldü
ötekinde beliren
kimsesiz arzuyu
kar ve pamuk
dağıldı
bereketli bir kış
kesinlik kazandırdı
sonsuz
ve tabii eksiğe
iki elin titrediği
aralıkta
söz
rüyaya girdi
o uzayın
neşeli karanlığında;
dünya, tahammül
edilmesi gereken
bir konuma
çekildi
28 Şubat’21
* Taş ve Kağıt şiirlerinden sonra yazmış olduğum Makas şiiriyle bir üçlemeyi tamamlamış oluyorum. Bu şiirleri onun kayıplarına tanık oldukça, içerisinde debelendiği acıyı görüp bu acıda derinleştikçe kendi kayıplarıma da tekrar tekrar dönüş yapmamı sağlayan oğlum Mehmet Uras’a ithaf ediyorum. Tüm yaşamımız bitmeyecek bir “Yas Çalışması”ndan başka ne olabilir ki?
