yeni hayat
evde unuttuğun çikolatanı yiyorum
konsolda bırakmışsın
akşam dalgınlığı eğip kirpiklerimi
bir parke bir çikolata
bildiğin kaderi değiştiriyorum
Avrupa’nın avam kamarası atikliği
diken üstü evlerinin odalarında
intihar süsü biriktiriyorum
Den Haag’da ahırdan bozma bir köy evi
Moskova meridyeninde haçlılardan kalma taş ev
Poitiers’de çok uluslu apartmanın bahçe katı
ne tuhaf mülteci düşleri reddetmem
yeni bir hayat kazanamamam
komşumun nüktedan sessizliği
kırk dokuzu geçince ölüm
osuruklu bir korkağım ben
evde unuttuğun çikolatanı yiyorum.
Levent Karataş / Eylül 2021, Acıbadem.
