Mardin-Kızıltepe arasındaki 28 kilometrelik yol. Yokuş yukarı değil, yokuş aşağı iniyoruz. Ben, Çağdaş ve Eyüp. Ya 16 yaşındayım, ya 17. “Şişman” tabir etmekten hoşlandığımız bir arabadayız, Çağdaş kullanıyor ve ehliyeti yok. Silecekler deli gibi çalışıyor çünkü yağmur var. Gürültüsü de var. Ben ön koltukta oturuyorum. İstasyon’u geçmişiz, Şehitlik’in oralardan bir yerden geçiyoruz, Xurs köyünün yol...

160. kilometre, serbestliğin hızı. Sadece ileriye akan ya da yaklaşanda değil; geçilen tüm yerlerin kafayı bir bir sarıp sarmaladığında var olan, yani şiir, geçip giden hızla alenen bir olma isteği, serbestçe, yayılan. Bir fotoğrafta yaşarmışçasına etrafa taşan, geçilen yerlerin geçilmişliğinde değil, her an her yöne bir eyvallahsızlık huyunda olan. Şiirin açıldığı, etrafla bütünleştiği ve mevzilendiği...

Çalıştığınız yerde 0 kilometre bir araç size tahsis edildiğinde, ben bununla ne yapacağım hissine kapılabilirsiniz. Ben kapıldım. Hemen sonra çalışma arkadaşlarımdan biri “abla motoru açmak lazım, ben hallederim” dedi. O ne oluyor dediğimde “otobana çıkıp biraz basalım, nasıl başlarsa öyle gider” gibi cümleler kurdu. Kadınım ya, saatte 150 kilometrenin üstüne ya çıkamam, ya da erkek...

Saatte 160 kilometre ne kontrolü elde tutabilecek kadar düşük ne de baş döndürecek kadar yüksek bir hız. Hız ve hızın hâlâ hız kalabildiği bir hız. 160 kilometrede ritim ortadan kalkar, dize yanıbaşını değil, gittiğini bilir sadece. Hız özgürlük duygusu demektir, hız bağlarından kurtulma… Yanındakine ritmin bağıyla bağlı değilsin ama bağlanmazsan kopar gidersin. Belki bir öpücük...

160. Kilometre: La petite mort. 87 model bir 131 Şahin’im vardı. “Renk: Fildişi” yazardı ruhsatta. “Lan külüstür” diye severdim onu. İstanbul – İzmir yolunda Balıkesir’e yakın “icapçı” bir uçak pisti vardır. Oraya yaklaşırken kızla (ilk aşkımla, yani F. ile) ilk randevuya giden yeniyetmeliğimin heyecanı sarardı külüstürle ikimizi. Benim heyecanlanmam ademelmamın altında, köprücük kemiklerimin arasındaki çukurda...

Hız tutkusu, en başat başkaldırma biçimlerinden biri. 160 kilometre hızla gitmek günümüzde her ne kadar makul bir seviyeye çekilmiş görünse de, başkaldırı, kıstası kaldırmaz. Madde bağımlılarının gösterdikleri en başat semptom, bir arabayı kaçırmak ve hız yapmakmış. Vaziyeti daha da genelleştirelim. Babası salonda uyuklarken usulca aşırılan bir anahtar, hız ne olursa olsun, çocuk için her gaza...

Düşün ki kardeşim sınır yok sınıf yok sıkıntı yok, deposunda petrol değil su olan bi arabayla dalmamışsın amazonlara, 160 kilometreyle sincap öpüyosun… inşallah!

--:-- --:-- 88:88 88:88

160 hız henüz deli gibi hızlı olmasa da ona çok yakındır.

Saatte 160 kilometre! Evet müthiş olmalı, 160 kilometre hızla giderken öpüşmesi… Şair için ışık hızını önereceğim ben… Bunun için ne karayolu lâzım, ne viraj, ne kasis, ne kırmızı ışık korkusu. Daha da önemlisi, ışık hızında önünüzde saatte 60 kilometrenin altında giden kamyonlar ve “dedeler” de yoktur. Yok, bütün dedeleri elbette kastetmiyorum: Işık hızında (az da...

ayaklarımız çıplak koşuyorduk, soluğumuz kesildi kesilecek derken, ayaklarımızın altı kesildi. yarılmış tabanlarımızda kan görünce yavaşlarız sanıyorduk, hızı gövdelerimizde bilmekten haz duyduk daha hızlı koştuk.

160 kilometre hız yokülkede yokinsanların başaracağıdır.