Büyümenin evveli
Açık gök;
çocukluğun berraklığıyla
seviyorduk hayatı
püren çiçekleri
içerisinde sesi
hep kulaklarımızdan
bir geçmiş
seferi atların
kırbaçlandığı sonsuz
gaye ışıldarken;
mevzide son buluşmada
ağaçların gövdelerine
düşkünlükleriyle
bilinen
ölülerimizi yitirdik
savaşı sonlandırdık
bulutları takip
edip yer yüzüyle
mutabık olduk
gündelik konuşmalardan
uzamış tatlı bir
acıyla baş başa
hayatı sonsuz sanan çocukları*
unuttuk
Geyikle orman, et ve tırnak gibidir**
13 Ocak ‘21
* Şavkar Altınel
** Bir çocuk kitabından
