Tek Kelimeyle
çocukken annemi makyaj masasında izlerdim
çok abartmazdı
o evde yokken göz kapaklarıma pembe far sürerdim
dudaklarımı pastel renklerle boyardım
topuklularını giyer evin içinde dolaşırdım
bir gün yakalandım
bağırmasını ve tokatlamasını bekledim
yapmadı
sanki her zaman birlikte boyanırmışız gibi yanıma oturdu
taşırdığım yerleri düzeltti
aynı makyajı kendine de yaptı
elbise seçtik
topuklularımızı giydik ve evde yürüdük
bana düzgün adımlamayı öğretti
KENDİN OL diye bağırdı
KENDİN OL KENDİN OL
gülüştük ve silindim
KENDİMİ
hiç inkâr etmedim.
